Mag/moet jij op huisbezoek?
Een kennis is ambulant begeleider van ouders met een LVB (licht verstandelijke beperking). Zij mag (of moet) nog wel langs gezinnen, ondanks #corona. Kijken of de baby inderdaad om de drie uur een flesje krijgt en ze niet de televisie harder zetten als hij huilt, maar hem oppakken en troosten.
Gelukkig maar, want op korte en lange termijn heeft het gevolgen voor de ontwikkeling van kinderen als ouders weinig sensitief (kunnen) reageren. Maar ze werkt wel zonder mondkapje en komt in niet altijd ruime huizen, waar 1,5m-afstand houden lastig is.
Kinderen kwijt
Dat zette ons aan het denken. Veel professionals in de jeugdhulp en onderwijs werken nu vanuit huis. Ze beeldbellen of sturen huiswerk op via internet. Vanuit het onderwijs horen we dat ruim 5.000 kinderen ‘kwijt’ zijn. Ze reageren niet op telefoontjes of mails. Vanuit jeugdzorg klinkt de angst voor toegenomen huiselijk geweld en kindermishandeling. Waarom mag de ene beroepskracht wél op huisbezoek of naar kantoor, en de andere niet? Welk criterium geldt daarbij? En even een ethisch ingewikkeld vraagje: is een coronabesmetting erger dan jarenlange negatieve effecten van mishandeling, verwaarlozing en misbruik? Persoonlijk, maar zeker ook wat maatschappelijke kosten betreft?
Samenscholen
Van de overheid mag je thuis maximaal drie mensen op bezoek krijgen, mits je anderhalve meter afstand houdt. Buiten mag je met maximaal drie mensen ‘samenscholen’. Kun je dan 1-op-1 met kinderen, jongeren en ouders afspreken voor begeleiding en ondersteuning? Desnoods buiten? Wij zijn benieuwd of er algemene regels gelden, of overheden bepaalde regelgeving voorschrijft of nu aan het bedenken is en op grond waarvan organisaties besluiten dat hun medewerkers aan het werk mogen (of moeten). Iemand een idee?
Merel van Dorp en Aziz Akhath bieden interactieve sessies aan over preventie en nazorg rond jeugd, overlast en risicogedrag voor professionals werkzaam met jeugd. Hun motto: meer weten, beter begrijpen, samen aanpakken.